Anne Baba Her Seydir
Bugün arkadaşımın babasının vefaat haberini aldım. Bitmek bilmeyen korona onu da aldı. Haberini aldığımda ilk düşündüğüm kendi babam oldu. O an göğsüme bir şey oturdu ki arkadaşımın durumunu düşünemiyorum... Farklı illerde olmak sorun değil; 6 saate yanına varmak, sarılmak, acısını hafifletmek var ama lanetli virüs buna bile engel... Babadan ebediyen ayrılmak, hele ki bir kız çocuğu isen bu inanılmaz bir acı verir insana. Size hiç olur mu bilmem ama küçüklüğümden beri annemi babamı kaybedeceğim günü hayalen yaşar hıçkırarak ağlarım gizlice. Bu, bazen de farklı sebeplerden ağlarken düşüncelerime girer. Ve o an onlardan uzaktaysam yanlarına gitmeyi, küssem koşup sarılarak özür dilemeyi isterim, zaman kaybetmeden... Sağlığına dikkat etmeyerek saat başı ciğerlerini körelten anneme içten içe kızarım, tam tersi sağlığı için çırpınan babamı da kanatlarımın altına almak isterim, ona gelen bana gelsin diyerek. Herhangi birini kaybetsem hayatım tepetaklak olur bilirim, dayanamam. Işte tam da